اگه حال خوندن ندارید ،فقط کلمه های bold رو بخونید.
هر که دلارام دید،از دلش آرام رفت...
این روزها کارگاه شده دلارام ما و دل ما هم بی آرام.
چیزهای بزرگ را از دور دیدن خوش است، همین که به شان خیلی نزدیک می شوی ، در بزرگی شان حل می شوی ! درک نمی کنی بزرگیشان را ، این سه روز مانده به کارگاه داره خفه م می کنه . بس که بزرگ ه و سخت!
سخت اگه بخوای تنها پیش بری . بدون حضور هیچ بزرگ تری <یا به تعبیر دقیق تر عاقل تری!>یعنی این که یه نفر نباشه آدمو مطمئن کنه که می رسی، که متن بروشورت آماده می شه، که می رسی برای جمع بندی پروژه ، که گرافیست ه کارشو بلده . که ....که....که....
<در این مورد به یکی مثه چشمه ی دو سال قبلیا نیاز داریم!>
یه جاهایی از روزای قبل کارگاه درد آوره ... یه جاهای حساسیش! این که با مسئولایی(!) سر و کله بزنی که ذره ای به تو و هدفت و ارزشات و عقایدت ، احترام نمی زارن. این که فک می کنن نوابغی هستن که ما کودنا درکشون نمی کنیم.... < من سست عنصر امروز به خاطر این مسئله گریه کردم!فک کنم خیلی ناجور بود...>
از جاهای دیگه ی دردناک ، آدمایی (بخونید : مسئولایی) هستن که فقط حرف می زن. روی "فقط" تاکید دارم.
تو این شلوغ بازار ، دیروز رفتم موهامو" کمی " کوتاه کنم . گویا آرایشگره کم رو ده پونزده سانت معنی کرده! خلاصه این که الان موهایی دارم که زیر مقنعه تجمع می کنن یه گوشه و هی مقنعه مو کج می کنن و می ریزن بیرون...
من ه خسته ی عصبانی تشنه ی با موهای نامرتب امروز برای آدمای تو تاکسی به اندازه ی کافی جالب بودم . .. بعد دو دیقه که الکی (از همون الکی های چند تا پست قبل!) زدم زیر گریه و آب دماغم راه افتاد ، مجبور شدم تا پارک وی نگاه های کنجکاو پسر کنارمو تحمل کنم . <خدا واقعا رحم کرد که دستمال داشتم وگرنه یا مجبور بودم از اون پسره تیتیش مامانی دستمال بگیرم یا آب دماغمو با مقنعه م پاک کنم!>
پ.ن: هی به این لیلا می گم بزار تو مدرسه گریه کنم . نمی زاره . می گه برو خونه تون گریه کن...
می دونم که می گذره . خیلی سریع و راحت . سال های پیش هم که می خواستم یه پروژه ببندم یا برای دهه ی فجر کاغذ کش(!) درست کنم یا رهبر سرود "خمینی ای امام" بودم ، یا هر کار <مثلا> سخت ه دیگه ای ، فک می کردم که دیگه این یکی ته کار سخت ه و نمی شه و نمی رسه و ....
اما همه شدن . خوب هم شدن . رسیدن . خوب هم رسیدن.
به امید خوب شدن و خوب رسیدن زنده م ...
در مورد سرود ملی مون:
چلچراغ هم تیتر یک هفته اش را به سرود ما اختصاص داده... بس که مهمیم ... (البته این تیتر هنوز تو سایتش نیومده)
هی آدمایی که توانایی تسکین دادن روح یه بچه ی بی نزاکت رو دارین! من شما را طالبم...
برنامه ی سمینارا تو ادامه ی مطلب ه.
