رجبعلی عکاس

Benghazi, Feb. 25
Libyans protest following Friday prayers, demanding the removal of Libyan leader Muammar Gaddafi

ضمناْ: من نرفتم توی سایت های با انصاف خارجی که اخلاق مند هم هستند بگردم که بفهمم دقیقا چند نفر کشته شدن تو لیبی. صداو سیما می گه تا حالا سه هزار نفر؛ من باور می کنم. دوستانی که باور نمی کن سه هزار تارو، هزار تاشو، اصن اون نه پونصد تاشو قبول دارن دیگه.

غم ه. به مولا علی غم ه این که این طور کرور کرور آدم بکشن پایین مدیترانه. غم تر این ه که ما حواسمون نباشه به قیافه ی  کشورای بالای مدیترانه. حواسمون نباشه که هیچ دردشون نیومده. هیچ کی دردش نیومده. غم تر ماییم که پونصد نفر، گیریم  سه هزار نفر، آقا اصن ده هزارنفر ۲۵ بهمن و یک اسفند و پنج اسفند اومدن تو چند تا خیابون تهران شعار دادن پلیسم کنار خیابون وایساده به تماشا، نمی گم کسی کتک نخورده یا نمرده یا نکشتن یا نبردن، همه این اتفاقا هم افتاده،  بعد پیچیدیم به هم. پاچه ی همو گرفتیم. اصن انگار نه انگار، هیچی به هیچی. تو دنیام که هیچ خبری نیست به اون صورت. مام که کاری نداریم جز این که بشینیم بفهمیم آدمی که کشته شد تو خیابون حافظ کل قرآن بود یا حافظ نیمی از قرآن و دقیقاْ وقت مرگش به چه رنگی تمایل بیشتری داشت و زیر چه پرچمی سینه می زد.
مثلا شادیم که لیبیایی ها می گن اسرائیل تو خوبی چون لااقل مردم خودتو نمی کشی و چقد این حرفشون حرف دل ماهااست-شماهاست- نسبت به حکومتون.
بلد نیستم درست بگم. متوجه هستید اما رفقا. نیست؟!

 غم ایم ما.
غم.