رجبعلی عکاس

با یک حساب سرانگشتی از اول مهر 85 زیاد آدم ندیدم . آدم دیدم ها ! اما نه مثل اینایی که این چند روز دیدم . این دو روز که به واسطه ی خاله ی کوچیک و تولد آبجی کوچیک ه حدود 10 ساعت از 48 ساعتم رو توی خیابون بودم . و مسلمه که خیابونایی که توش بشه کفش پیدا کرد و کادو برای یه دختر 11 ساله و کیک و بادکنک .  

و من باور نمی کنم این مردم رو.

تو فکر کن توی مترو روبه روی تو،  سه تا دختر دانشجو نشسته ن که همه ی بحث هایی که منتهای مسخرگی ه رو با نهایت جدیت دنبال می کنن . اولش هی به خودم دل داری دادم که لابد اینام مثه تو و رفقات دارن لوده بازی در می آرن اما خبری از این چیزا نیست . بحث کاملا جدی ه .

نه این یک بار ؛ که توی این 10 ساعت 10 ها نمونه از این آدم ها و بحث ها دیدم .

ساعت حدود 4 . هوا بسی گرم ه و من با مانتوی مدرسه (که خودش گویا مدرک مجرم بودنه!) و یه گلدون خوشگل که از ته ش آب می چکه و کلی بادکنک و کادو و کیک (بماند که چطور همه رو با هم حمل می کردم!) راه می رم و بینش مدام با موبایل چیزای کوچیک رو با خاله ها هماهنگ می کنم و با لبخند ملیحانه به نگاه های خیره ی مردم جواب می دم و  مدام متعجبم که چرا من برای مردم عجیبم اما  دخترایی که شبیه عروسکن و توی این گرما دست تو دست پسرا راه می رن و -.........-   اصلا عجیب نیستن ؟

کی مقصر ه؟ چی شده که نگاه آدمای این شهر اینقدر محدود شده به یه بازه ی خاص ؟

زن هایی که توی مترو چیز میز می فروشن ؛ گداها ؛ کارگرا ؛ فروشنده ها .  وقتی درموندن این آدما رو می بینم همه ش حس می کنم که تقصیر منم هست . می پرسم : چه تقصیری ؟   تقصیر ؟ ! انقدر توی مخم دعوا می شه که فحش میدم ؛ نه بلند و با جیغ و داد ، مثل ه کلی از آدمای خیابونای تهران . توی دلم . ولش....

 روانی ام . این شهر **** اینو می گه .