عجبا ...

 

چه سنگين نفس مي كشم اين روزهاي خوب ِ عزيز زندگي مو .

 

پ .ن : وقتي كه حس مي كنم پر از جهلم و اراجيف ، جرات نوشتنم به طرز غريبي ! كم مي شه . خجالت مي كشم شايد... و مثه كبك سرمو مي كنم تو برف. راه حل خوبي نيست . اما لازم ه ، براي آرامشي كه چندان شريف نيست اما ايضاً لازم ه ...

 

پ.ن.ن : اين چند روز دارم حرفاي خوب مي شنوم ، كتاباي خوب مي خونم، چيز ميز ِ خوب مي خرم واسه خودم . لازم ه ؟ نه اون قدر ، نوعي گول زدن آگاهانه ي جلف :) 

 

شكر